Steeds vaker zet ik deze therapie in: schrijven. En wat is het een geweldig goed hulpmiddel.
Niet alleen voor de cliënt, die gestructureerd en stap voor stap steeds een laag verder komt
in de verwerking, maar ook voor mij. Veel van mijn cliënten blijken erg goed te kunnen
schrijven. Beeldend, met bijzondere details en op een manier waarop ik, veel meer nog dan in
de gesprekken, voor me kan zien wat zich heeft afgespeeld in hun levens. Verdrietige, soms
gruwelijke, vaak heel aangrijpende gebeurtenissen worden op papier gezet en ik voel soms
de kwartjes vallen bij de schrijvers terwijl ik als ‘redacteur’ meelees. Langzaam ontvouwt
zich een wereld die vaak door een enkele gebeurtenis of door een rij van niet te verzinnen
‘toevalligheden’ van grote invloed zijn op het leven mijn cliënten. Samen ontdekken we
verbanden en zien langzaam maar zeker het plaatje duidelijk worden.
Een vrouw verwerkt met schrijftherapie de zelfgekozen dood van haar broer en zus, een
andere vrouw verwerkt de plotselinge dood van haar man waarna ze met drie jonge
kinderen achterbleef, een andere vrouw probeert de onveiligheid in haar topsportverleden
onder ogen te zien. Diep respect heb ik voor hen, hoe ze besloten hebben op dit punt in hun
leven voor zichzelf te gaan zorgen. Stil te staan en het verdriet toe te laten om uiteindelijk
als meer geïntegreerd mens verder te gaan. Voor zichzelf in de eerste plaats, maar ook voor
hun kinderen en de generaties na hen.